Wagner/Scriabin! Een onverwachte vereniging. Maar wanneer we de tijdsgeest in beschouwing nemen, vinden we er Nietzsche terug, die Wagner bestrijdt omdat God volgens zijn opvatting “dood is” en het bijgevolg een absurde gedachte is om een goddelijk mysterie als Parsifal op muziek te willen zetten. En dan is er ook Schopenhauer, die van zijn kant de Oosterse mystici ophemelt en zo een nieuwe wending weet te geven aan het spiritualisme. Wagner bevindt zich eerder in deze laatste stroming. Met zijn melodieën dringt hij door tot de diepe kern van het mysticisme, en leidt hij ons naar de wereld van de Heilige Graal, naar de essentie van de christelijke boodschap die ons lichaam tijdens de communie opneemt via het brood en de wijn.
Scriabin is eerder gefascineerd door de nieuwe spirituele zienswijzen; stromingen die religie en filosofie met elkaar verbinden en die aan het einde van de 19e eeuw hun opgang maken in Europa.
De muziek van Wagner en Scriabin vertrekt dus van gelijkaardige bronnen en streeft ook eenzelfde doel na: ons meeslepen in een gezamenlijke goddelijke wereld.
